Bir şiir yazdım

Birileri okumuş

Kim lan bu moruk

Dökmüş çöpleri ortaya

Şiir diye yutturmaya kalkıyor

Şuna bak yaşına bak

Sevgiden bahsetmiş

Aşk dan dem vurmuş

Sen kim sevgi aşk kim

Gönül bu ota da konar

Eh işte anla başka şeye de konar demişsin

Hepsine gübre derler

İçinden ne güller çıkar koklamaya doyamazsın

Ne orkideler çıkar bakmaya doyamazsın

doyamazsın deyince aklıma geldi

moruk şiirinde İstanbul dan bahsetmiş

Sanki 3 göbek den İstanbullu

Orhan Veli den dem vurmuş

Sen kim Orhan Veli kim

O cebinde beş para olmadan sevmiş sevdiğini

İstanbul için o genç yaşında

Bırakmış sevgisini taşına toprağına

Sen kim ahmak yarış eder durursun

Kah ondan kah bundan dem vurursun

kapmışsın bir iki kelime

Bize şiir diye yutturursun.

Ne gramer var ne imla var yazdıklarında

ne bir ahenk

Çala kalem girmişsin

Çorba mı içersin mübarek

Ne virgülün var ne noktan

Birbirinin sırtına dizmişsin satırları

benzemiş tren katarına

sana göre güzel oluyor yazdıkların

Kaza yaptı senin trenin

sözcükler birbirine karıştı

Ne bir ünlem var

Ne bir soru? İşaretin

Yazdıklarında

Freni boşalmış kamyon

Gibi yokuş aşağı koyverip gitmişsin

yüklemişsin o kadar yükü

nasıl duracak diye düşünmemişsin

Bak tosladın duvara toslar gibi

Gitti güzelim koskoca asırlık çınar ağaçı

arkasında yanan tarihi Vaniköy camisi

Neden benim başıma geldi diye sorarsın

Cevap bulamazsın

Yemişsin onca haltı çare bulamazsın

Nasıl dersin

Niçin dersin

Sana sormuşlardı

Sen kimsin diye

Ne işin var bilmediğin yerde

Her bulduğun göle dalarsın

Dibi derindir göremezsin

Bir hayatın var yaşar giderdin

Otur oturduğun yerde

Ne karışırsın elin etlisine sütlüsüne

Pisi pisine boğuldun gittin

memnun oldun mu

Bir daha gelsen yine yaparsın öylemi

Sen ihmal olmaz bir bunaksın

Öyle görüp bakıp

Öyle okudular gençler

Oysa bir zamanlar

Bizlerde sizler gibi idik

Güler eğlenir gezerdik

Dalga geçer günü gün eder

Tepeden bakar kim lan bu moruk

ne anlatıyor derdik

Oysa bu moruk senin gençliğin

Bir gün gelip senin de göreceğin akıbetin

Evlere hapsetmişsin olmadı

demir parmaklık ardına atmışsın

Yazmasın da ne yapsın bu moruk

Dünya denilen kavanoz dipli dünyada

Bir gün gelecek düşüp kırılacak

Bari sizler kırmayın

İki güzel söz söyleyip gönlümüzü alın

Çok mu bir şey istedik be evlat

Yüzümüzde bir tebessümü çok görürsünüz i

İyi bak resmime

Arkamdaki Çınar ağacaına

Bahar geldi yeşile döndü

Yaz geldi çoştu büyüdü

Rüzgarla sallandıkça

Dünyayı ben yarattım sandı

Sonbahar geldi sarardı soldu

Kışa dönen havada kızıla döndü

Kış geldi döküldü yaprakları çırılçıplak kaldı

Neler oluyor demeye kalmadan

Bir ayaz vurdu bir soğuk

Dondu kaldı bağrına kurşun saplanmış gibi

sarsıldı devrildi

Bu onun hayata son bakışı oldu

Ne farkı var gençler her canlının

bir ağaç gibi ömrü var

Hayat bu acısı ile tatlısı ile yaşayıp gideceğiz

Baki kalan bu kubbede bir ses bir nefes

bir güzel tebessüm bıraktım sa arkamda

ne mutlu bu bana deyip el sallarım sizlere

Kalın sağlıcakla

Necdet KONYA..